16.7.07

Η καταστροφή των δασών μας




Σχεδόν 2 εβδομάδες έχουν περάσει από την μέρα της μεγάλης οικολογικής καταστροφής. Τη μέρα που καταστράφηκαν εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα Ελληνικών δασών και την ίδια μέρα που κάηκε η Πάρνηθα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα όμως συνεχίστηκε η καταστροφή ,το έγκλημα ενάντια στην Ελληνική Φύση και το Ελληνικό Έθνος. Σήμερα καίγεται ο Υμηττός.

Με θλίψη και οργή στη καρδιά βλέπουμε να συνεχίζεται το καταστροφικό έργο «κάποιων» και κανείς να μη βάζει μυαλό. Με αφορμή αυτές τις φωτιές, φωτιές «διαχρονικές», καθώς κάθε χρόνο τα Ελληνικά δάση εξαφανίζονται, σας παραθέτουμε ένα άρθρο που είχε δημοσιευθεί στη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (αριθμός τεύχους 48) με τίτλο


Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΜΑΣ
(Ποιος πραγματικά φταίει;)

Η συνεχιζόμενη καταστροφή των δασών και η ανικανότητα αντιμετώπισης της, μας απεικονίζουν ξεκάθαρα τη διπλή φύση του προβλήματος:
1) Τη σχετική με την έλλειψη οργάνωσης, μέσων, παιδείας και δημιουργικής νοοτροπίας του νεοελληνικού κράτους και των κάθε λογής οργάνων του.
2) Τη μεγάλη ευκολία με την οποία οι εμπρηστές (από τον όποιο χώρο και αν προέρχονται, ότι σκοπούς και αν εξυπηρετούν αυτοί) εκτελούν το έργο τους, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο ανακάλυψης και τιμωρίας τους.
Πιστεύουμε ωστόσο, ότι το λιγότερο ποσοστό είναι κείνο που οφείλεται στην εγκληματική ενεργεία. Για τις περιπτώσεις αυτές όμως, σκόπιμο είναι να επαναφερθεί η παλαιότερα προβλεπόμενη ποινή και που δεν είναι άλλη από την εσχάτη των ποινών.

Από την άλλη πλευρά, η «τυχαιότητα» ενός περιστατικού εκδήλωσης πυρκαγιάς, η μιας σωρείας «δυσμενών περιστάσεων» στη κατάσβεση της αποδεικνύει περίτρανα την έλλειψη οργάνωσης και την αδυναμία εν γένει του κράτους στην προάσπιση των πηγών της φυσικής του δυνάμεως. Τίποτα βέβαια δεν είναι τυχαίο. Εκείνο που οι αρχές επικαλούνται σαν τυχαίο δεν είναι άλλο παρά το αποτέλεσμα σωρείας αλληλοεπιδρώντων παραγόντων και των οποίων η εξουδετέρωση εάν είχε προηγηθεί (ή τουλάχιστον μερικών από αυτούς), δεν θα είχαμε την εκδήλωση της πυρκαγιάς , ή αντίστροφα θα επιτυγχανόταν εύκολα η εξουδετέρωση της εστίας της.

Το πρόβλημα της προστασίας πλέον των δασών διακρίνεται μέσα από τρεις συμπληρωματικούς χώρους:
1)Την πρόληψη
2)Την ορθή επέμβαση
3)Την αποκατάσταση των ήδη δημιουργηθέντων ζημιών.
Η πρόληψη πρέπει να είναι ο κύριος οδηγός όλων των πολιτών, με αύξουσα σ΄αυτήν την ευαισθησία των αυξημένων σε πολιτικοκοινωνική ισχύ παραγόντων.

Μερικά από τα μέτρα που εμείς θα προτείναμε, είναι τα ακόλουθα:
α) Δημιουργία αντιπυρικών ζωνών επαρκών σε πλάτος, τόσο δια την ασφαλή παρουσία δένδρων μιας περιοχής σε σχέση με την γειτονική της, όσο και δια την ταχεία και απρόσκοπτη προσέλευση εκείνων που θα επέμβουν σε περίπτωση πυρκαγιάς.

β) Αντιπυρικές ζώνες, μεταξύ δασών και αμαξιτών οδών μέσης ή υψηλής κυκλοφορίας.

γ) Εγκατάσταση υδροφόρων δεξαμενών ανεφοδιασμού πυροσβεστικών οχημάτων ανά τακτά διαστήματα αντιπυρικών ζωνών και σε αντιστοιχία προς τη συγκεκριμένη δασική επιφάνεια (1 δεξαμενή ανά 5 έως 20 τετραγωνικά χιλιόμετρα αναλόγως φύσεως εδάφους).

δ) Τακτική και εις βάθος εκπαίδευση των εντεταλμένων οργάνων (Πυροσβεστική Υπηρεσία ,Στρατός Ξηρας) αλλά και των γειτνιαζόντων πολιτών.

ε) Τακτικές περιπολίες πυροσβεστικών αεροσκαφών: Αυτά πολύ ευκολότερα θα έσβηναν μια φωτιά εν τω γενάσθαι, παρά όταν το μέτωπο της πυρκαγιάς είχε λάβει έκταση πολλών εκατοντάδων μέτρων.
Το μέτρο αυτό είναι προφανές ότι απαιτεί την αγορά μερικών πυροσβεστικών αεροσκαφών: Δεν πρέπει όμως να αποτελεί κανόνα η προμήθεια νέου υλικού, αν προηγουμένως το ήδη υπάρχον δεν έχει αξιοποιηθεί στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό του.

ζ) Επιβάλλεται η προληπτική ενεργοποίηση του Στρατού. Μερικές ομάδες οπλιτών, σε εναλλασσόμενες βάρδιες, πρέπει να εποπτεύουν καθορισμένες περιοχές, έτσι ώστε, η έναρξη της πυρκαγιάς να γίνει αμέσως αντιληπτή. Με αυτό το μέτρο, θα μπορούσαμε να φτάσουμε και στην άκρη του νήματος των εμπρηστών.
Σημειώνεται ότι, τα έξοδα αυτών των κινητοποιήσεων δεν είναι ιδιαίτερα μεγαλύτερα, από τις εκτός προγράμματος (κακήν-κακώς) κινητοποιήσεις του Στρατού, όταν η φωτιά έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις

η) Σωστή παιδεία (για μια φορά ακόμη) σε ό,τι έχει σχέση με τη προστασία του περιβάλλοντος. Ο κάθε πολίτης πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο εξωτερικός χώρος, αποτελεί συνέχεια του, αλλά και τον, σε μακροχρόνια βάση, πνεύμονά του.
Η εικόνα της ελληνικής υπαίθρου και των άλλων πόλεων, μας πείθει πως, η οικολογική αντίληψη του νεοέλληνα ευρίσκεται σε χαμηλότερο σημείο συγκρινόμενη με τους υπόλοιπους του Ευρωπαϊκού χώρου.

θ) Τη δημιουργία αποστάσεως ασφαλείας από πιθανές πηγές εναύσεως π.χ γραμμές Ντιζελοκίνητου τραίνου, δίκτυα Υ.Τ και Μ.Τ της ΔΕΗ, κ.λπ.

Η ορθή επέμβαση, είναι ο πρώτος καθρέφτης του κράτους.Η επέμβαση στην εκδήλωση μιας καταστρεπτικής δυνάμεως, απεικονίζει τον πραγματικό εαυτό του επεμβαίνοντος.
Όπως προείπαμε, για να ασκηθεί σωστά αυτή απαιτεί συνεχή εξάσκηση των εντεταλμένων οργάνων, εκπαίδευση όλου του πληθυσμού και πάνω απ όλα, καθορισμένα προγράμματα επεμβάσεως που θα διδαχθούν στο προσωπικό της Π.Υ. και στους πολίτες.
Η αποκατάσταση των δημιουργηθέντων ζημιών τέλος, είναι ο καθρέφτης όχι της οικολογικής συνείδησης, αλλά της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ του πληθυσμού της χώρας.

Τα προγράμματα αναδασώσεως πρέπει να κατέχουν δεσπόζουσα θέση στον προϋπολογισμό και να υλοποιούνται το ταχύτερο δυνατόν. Η μέχρι στιγμής προϊστορία των κρατικών φορέων δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική. Τα χέρσα εδάφη της πατρίδας μας, θλιβερά δείγματα προηγηθεισών πυρκαγιών , μιλούν από μόνα τους.
Εξ ίσου μικρή είναι και η ανταπόκριση των εθελοντών

Είναι βέβαια, επιβεβλημένο, να ξεκινήσουν οι αναδασώσεις από τις πλησίον των πόλεων περιοχές, τόσο όσον αφορά την ταχύτητα τους, αλλά και όσον αφορά την ευμενή τους επίδραση στον Βιολογικό μακροκυκλο των μεγάλων ομάδων του πληθυσμού.
Θα «μπορέσει» να συγκινηθει το κοινοβουλευτικό νεοελληνικό κράτος στην προαιώνια φωνή της φύσης;
Θα διεγερθούν «κάποιες» χορδές των Ελλήνων; Σε αυτούς βέβαια, περιλαμβάνονται όχι μονό οι καθ΄έξιν φυσιολάτρες, αλλά και οι πρακτικά σκεπτόμενοι επιχειρηματίες, υπάλληλοι, κ.λπ.


------------------------------------------------------------------------------------------


Αυτές οι γραμμές γράφτηκαν περίπου 18 χρόνια πριν ,το Σεπτέμβριο του 1989.18 χρόνια πριν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ προειδοποιούσε και τόνιζε τα προβλήματα που υπάρχουν. Ακόμα όμως τα ιδία λάθη γίνονται και βλέπουμε τις τελευταίες μέρες, όσο και σήμερα, τα αποτελέσματα αυτής της λάθος πολιτικής.
Ως πότε;