Το παρακάτω κείμενο αποτελεί κομμάτι από την εξαιρετική ανάλυση του Αλέξανδρου Γεράκη "Οικολογία και οικολογικά κινήματα - Από την ταύτιση, στην απαξίωση και τη διαφοροποίηση" το οποίο σύντομα θα δημοσιευτεί στο 3ο τεύχος του περιοδικού "Οικολογία & Δράση".
"... H αποκέντρωση που προτείνεται σαν το οικολογικό αντιστάθμισμα στο φαινόμενο της αστυφιλίας, είναι η βάση των κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που προτείνουν όλα τα κινήματα που ισχυρίζονται πως βασίζονται στην Οικολογία και προτρέπει τον άνθρωπο να πλησιάσει το δυνατόν περισσότερο τις διαδικασίες φυσικής παραγωγής
. Η μέθοδος αυτή, οδηγεί ακόμα και συνειρμικά σε έναν κοινοτισμό βασισμένο σε πρότυπα που ενισχύουν κατά πρώτον την οικογένεια, αντιμετωπίζοντάς την σαν τον πυρήνα της νέας κοινωνίας –όπως άλλωστε και εκείνων των πρώτων κοινωνιών- και μακροσκοπικά το ίδιο το Έθνος, σαν το σύνολο των ατόμων με την ίδια καταγωγή. Άντ’ αυτού, οι εν λόγω συνομοταξίες α/α οικολόγων είναι υπέρμαχοι του διεθνισμού και του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα που ζητούν να έχουν οι κοινότητες αυτές, στο όνομα της …αιωνίας παύσης του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων, ο οποίος οδηγεί στη βία και τον πόλεμο. Γι’ αυτούς οι συνεκτικοί δεσμοί του Αίματος και της καταγωγής, των ατόμων μιας κοινότητας, αποτελούν «φανταστικές αξίες» στις οποίες στηρίζεται η εκμετάλλευση και οι ένοπλες συγκρούσεις. Για να στηρίξουν δε, αυτή την λογική αποκρύπτουν επιμελώς το ότι οι μεγαλουπόλεις αυτές στις οποίες αντιτίθενται, είναι ο χώρος διαβίω
σης ανθρώπινων μαζών μικτής καταγωγής, με προσήλωση στον στόχο του περισσότερου κέρδους, που ζουν ατομιστικά, ορίζοντας το «εύρος της ελευθερίας τους» συγχέοντας τη με την ευχέρεια στην κατανάλωση που τους προσφέρεται. Για τον ίδιο λόγο, αντιτίθενται και σ’ όσα σχετίζονται με την αξιοκρατία, καθότι και πάλι, την θεωρούν σαν αιτία ανθρώπινου ανταγωνισμού ακόμα κι εκείνου που προέρχεται εκ της φύσεώς του (κοινωνικός δαρβινισμός). Ενώ πολλές εκ των πιο «ριζοσπαστικών» θεωριών τους, αντιτάσσονται και σε οποιουδήποτε τύπου ρύθμιση του καταμερισμού εργασίας. Ακόμα κι εκείνης που προέρχεται από την έμφυτη ικανότητα, που όταν λαμβάνεται μάλιστα σαν κριτήριο, την καταδικάζουν ως «εξουσιαστική νοοτροπία»."
. Η μέθοδος αυτή, οδηγεί ακόμα και συνειρμικά σε έναν κοινοτισμό βασισμένο σε πρότυπα που ενισχύουν κατά πρώτον την οικογένεια, αντιμετωπίζοντάς την σαν τον πυρήνα της νέας κοινωνίας –όπως άλλωστε και εκείνων των πρώτων κοινωνιών- και μακροσκοπικά το ίδιο το Έθνος, σαν το σύνολο των ατόμων με την ίδια καταγωγή. Άντ’ αυτού, οι εν λόγω συνομοταξίες α/α οικολόγων είναι υπέρμαχοι του διεθνισμού και του πολυπολιτισμικού χαρακτήρα που ζητούν να έχουν οι κοινότητες αυτές, στο όνομα της …αιωνίας παύσης του ανταγωνισμού μεταξύ των ανθρώπων, ο οποίος οδηγεί στη βία και τον πόλεμο. Γι’ αυτούς οι συνεκτικοί δεσμοί του Αίματος και της καταγωγής, των ατόμων μιας κοινότητας, αποτελούν «φανταστικές αξίες» στις οποίες στηρίζεται η εκμετάλλευση και οι ένοπλες συγκρούσεις. Για να στηρίξουν δε, αυτή την λογική αποκρύπτουν επιμελώς το ότι οι μεγαλουπόλεις αυτές στις οποίες αντιτίθενται, είναι ο χώρος διαβίω
σης ανθρώπινων μαζών μικτής καταγωγής, με προσήλωση στον στόχο του περισσότερου κέρδους, που ζουν ατομιστικά, ορίζοντας το «εύρος της ελευθερίας τους» συγχέοντας τη με την ευχέρεια στην κατανάλωση που τους προσφέρεται. Για τον ίδιο λόγο, αντιτίθενται και σ’ όσα σχετίζονται με την αξιοκρατία, καθότι και πάλι, την θεωρούν σαν αιτία ανθρώπινου ανταγωνισμού ακόμα κι εκείνου που προέρχεται εκ της φύσεώς του (κοινωνικός δαρβινισμός). Ενώ πολλές εκ των πιο «ριζοσπαστικών» θεωριών τους, αντιτάσσονται και σε οποιουδήποτε τύπου ρύθμιση του καταμερισμού εργασίας. Ακόμα κι εκείνης που προέρχεται από την έμφυτη ικανότητα, που όταν λαμβάνεται μάλιστα σαν κριτήριο, την καταδικάζουν ως «εξουσιαστική νοοτροπία»."
.jpg)
