Η Καταστροφή της Πάρνηθας

Τις τελευταίες ημέρες η Ελληνική Φύση υπέστη ένα μεγάλο πλήγμα. Το πρώτο 24ωρο μετά τον καύσωνα, οι δασικές πυρκαγιές έφτασαν τις 150 και τα πύρινα μέτωπα μεγάλων διαστάσεων τα 30. Η Ελλάδα κάηκε. Από Βορρά σε Νότο και από Ανατολή σε Δύση. Η καταστροφή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Πολλοί μιλήσανε και πολλοί φωνάξανε, μα αυτό το κείμενο δεν είναι μια ακόμη ανάλυση των κινήσεων της ηγεσίας της πυροσβεστικής, δεν είναι κριτική στις αποφάσεις των υπουργών, δεν είναι καταγραφή γεγονότων, αλλά ούτε ένα κείμενο που μπλέκεται σε μικροπολιτικά παιχνίδια. Αυτά τα αφήνουμε στα κανάλια και τους δημοσιογράφους. Αυτό το κείμενο εκφράζει την οργή των Οικολόγων Εθνικιστών. Την οργή και την λύπη που μας προκάλεσε η μεγάλη τραγωδία.

Φωτιές και νέα μέτωπα πυρκαγιάς ξεπηδούσαν το ένα μετά το άλλο, θέτοντας την Ελλάδα σε πύρινο κλοιό. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ελληνικής ομορφιάς, ελληνικής ζωής χάθηκαν. Και μέσα σε όλη την καταστροφή, κάτι που ξάφνιασε πολλούς, κάτι που κανείς δεν περίμενε να συμβεί και κάτι που κανείς, όπως φάνηκε, δεν ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει ήταν η φωτιά στην Πάρνηθα. Η Αθηναίοι παρακολούθησαν, το βράδυ της Πέμπτης, τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου της Αττικής να εξαφανίζεται και μαζί του να παίρνει στον «θάνατο» και την τελευταία μας ελπίδα για καθαρό αέρα…

Το σύστημα, αυτή η «ανεκτίμητη» δημοκρατία τους, έδειξε για ακόμα μια φορά τι είναι ικανή να κάνει… Τίποτα! Η δημοκρατία που ξέρει να προστατεύει τα πάντα, όσο ασήμαντα και αν είναι. Που σπαταλάει τα χρήματα του ελληνικού λαού για οτιδήποτε άχρηστο θεωρεί σημαντικό, αλλά ταυτόχρονα επιβαρύνει με την πολιτική της ολοένα και περισσότερο την ελληνική φύση ενάντια στο συμφέρον αυτού του τόπου. Εγκληματεί και αδιαφορεί. Αδιαφορεί και θυσιάζει, χωρίς ενδοιασμούς, τα πάντα στον βωμό του χρήματος.

Μα ταυτόχρονα και οι Αθηναίοι, που ανησύχησαν, που δάκρυσαν, που οργίστηκαν και – πόσο μάλλον – αυτοί που, ακόμα και αυτήν την τραγική στιγμή, αδιαφόρησαν έχουν την ίδια ευθύνη με το σύστημα που τους εξουσιάζει. Οι νεοέλληνες, που έχουν χάσει την επαφή με την φύση, οι νεοέλληνες που έχουν πάψει παντελώς να νοιάζονται γι’ αυτήν, έχουν τις ίδιες ευθύνες.

Εμείς θα θυμόμαστε για πάντα αυτό το υπέροχο βουνό, όπως ήταν τόσες φορές που το είχαμε περπατήσει. Τόσες φορές που μας υποδέχτηκε στο μεγαλείο του και εμείς με ευλάβεια δεχτήκαμε το καλωσόρισμά του. Και θα κάνουμε τα πάντα, ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας, σαν Εθνικιστές και σαν Έλληνες, για να μπορέσουν οι επόμενες γενιές των Ελλήνων να γνωρίσουν και να περπατήσουν αυτό το βουνό, όπως το ζήσαμε εμείς.

Στεκόμαστε απέναντί τους για ακόμη μια φορά.
Απέναντι σε αυτούς και στη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους και προειδοποιούμε, όποιον μπορεί να ακούσει, πως ο δρόμος που έχουν πάρει οδεύει μόνο στην πλήρη καταστροφή. ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!

Ιέραξ