Σήμερα 21 Μαρτίου γιορτάζουμε την εαρινή ισημερία και την έναρξη της άνοιξης. Η αίσθηση που μας αφήνει η εαρινή ισημερία όπως και η φθινοπωρινή είναι σίγουρα μοναδική. Όπως είναι και τα ηλιοστάσια το χειμερινό και το θερινό. Είναι γιορτές του Ήλιου και της Γης. Είναι γιορτές της αρχέγονης Πατρίδας μας που λίγα έχουν μείνει πλέον να μας θυμίζουν τη σχέση που είχαμε με αυτή. Αυτές τις ημέρες ειδικά όπου η φύση μας έδειξε το αμείλικτο πρόσωπό της με τις φυσικές καταστροφές που συνέβησαν στον πλανήτη μας πρέπει να δώσουμε μια υπόσχεση για τα επόμενα έτη. Υπόσχομαι να σέβομαι και να αγαπώ τη μάνα Γη. Υπόσχομαι να σέβομαι κάθετι που την ορίζει και την εκφράζει. Η διαδοχή των εποχών με τον τόσο μαγικό τρόπο των ηλιοστασίων και ισημεριών έχουν να κάνουν με συγκεκριμένα σημεία στο χωροχρόνο που εξαρτώνται από τη θέση της Γης κατά την ετήσια περιφορά της γύρω από τον Ήλιο. Ένα μοναδικό τελετουργικό το οποίο υπάρχει και συμβαίνει ατελείωτα χρόνια. Πολύ πριν από εμάς και θα συμβαίνει και πολύ μετά από εμάς. Κάτι τέτοιες ημέρες καλό είναι να αναλογιζόμαστε το πόσο μικροί, πόσο ελάχιστοι είμαστε απέναντι στη μάνα Γη, απέναντι στη φύση, απέναντι στους συμπαντικούς νόμους που διέπεται ο κόσμος ανεξάρτητα από εμάς. Είμαστε μια κουκίδα στο άπειρο και ίσως ούτε καν κι αυτό. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσουμε κάτι και να γίνει δικό μας είναι να το γνωρίσουμε. Γι'αυτό το λόγο πρέπει να γνωρίσουμε τη Γη, τη δική μας Πατρίδα, καλύτερα. Πρέπει να παραδειγματιστούμε από τη Φύση και να πράξουμε σαν παιδιά της Αρμονίας και όχι του Επιμηθέα. Όπως έχουμε δει η κακή χρήση των δυνατοτήτων μας οδηγούν σε καταστροφές και όχι σε έμπνευση. Σεβασμός στη Γη σημαίνει σεβασμός στους εαυτούς μας. Χρόνια πολλά μάνα Γη! Καλωσήρθες άνοιξη! Έχει καθιερωθεί επίσης η εαρινή ισημερία να ονομάζεται και Ημέρα Ποίησης και καθώς ως Έλληνες εθνικιστές δεν είναι δυνατόν να μην αγαπάμε την ποίηση θα σας παραθέσουμε κάποια αποσπάσ
ματα σχετικά με την άνοιξη που ξεκινά επισήμως σήμερα. Όταν η ποίηση συναντά τη φύση το αποτέλεσμα είναι κάτι μοναδικό. Είναι τα λόγια των θεών μέσα μας που εξυμνούν με τη βοήθεια του ποιητή τη φύση και τη ζωή.
Άνοιξη(Μαρία Πολυδούρη)
Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο.
Τα πάρκα λουλουδίσανε και κείνα.
Μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους, παρά μόνο
πως λείπω μακριά ’πο σέν’ Αθήνα.
Έρχεται ακάλεστη, βουβή, μέσ’ στου ηλίου το θάμπος
βροχούλα που κανείς δεν υποπτέφτη
και νοιώθω, η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως
ξεχωριστά για μένανε να πέφτη
Άνοιξη - έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους (Κώστας Καρυωτάκης)
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας
Ιερά Οδός (΄Αγγελος Σικελιανός)
Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα
ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου
μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως
ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα
βουλιάζει
Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι,
σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει
ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν
περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο
ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα κ᾿ ἔχει
σημάδι του ἱερὸ τὴν Ἐλευσίνα.
Τί ἦταν γιὰ μένα αὐτὸς ὁ δρόμος πάντα
σὰ δρόμος τῆς Ψυχῆς.
Φούντωσε η Άνοιξη και δω σε κάθε δέντρου κλώνο.
Τα πάρκα λουλουδίσανε και κείνα.
Μα δε μου λέει η γιορτερή χαρά τους, παρά μόνο
πως λείπω μακριά ’πο σέν’ Αθήνα.
Έρχεται ακάλεστη, βουβή, μέσ’ στου ηλίου το θάμπος
βροχούλα που κανείς δεν υποπτέφτη
και νοιώθω, η νοσταλγία σου καθώς μ’ ανάφτει, σάμπως
ξεχωριστά για μένανε να πέφτη
Άνοιξη - έτσι τους βλέπω εγώ τους κήπους (Κώστας Καρυωτάκης)
Στον κήπο απόψε μου μιλεί μια νέα μελαγχολία.
Βυθίζει κάποια μυγδαλιά τον ανθοχαμόγελό της
στου βάλτου το θολό νερό. Και η θύμηση τής νιότης
παλεύει τόσο θλιβερά την άρρωστη ακακία...
Εξύπνησε μια κρύα πνοή μες στη σπασμένη σέρα,
όπου τα ρόδα είναι νεκρά και κάσα η κάθε γάστρα.
Το κυπαρίσσι, ατελείωτο σα βάσανο, προς τ' άστρα
σηκώνει τη μαυρίλα του διψώντας τον αέρα.
Και πάνε, πένθιμη πομπή λες, της δεντροστοιχίας
οι πιπεριές και σέρνονται τα πράσινα μαλλιά τους.
Οι δύο λατάνιες ύψωσαν μες στην απελπισία τους
τα χέρια. Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας
Ιερά Οδός (΄Αγγελος Σικελιανός)
Ἀπὸ τὴ νέα πληγὴ ποὺ μ᾿ ἄνοιξεν ἡ μοίρα
ἔμπαιν᾿ ὁ ἥλιος, θαρροῦσα, στὴν καρδιά μου
μὲ τόση ὁρμή, καθὼς βασίλευε, ὅπως
ἀπὸ ραγισματιὰν αἰφνίδια μπαίνει
τὸ κύμα σὲ καράβι π᾿ ὁλοένα
βουλιάζει
Γιὰ ἐκεῖνο πιὰ τὸ δείλι,
σὰν ἄρρωστος, καιρό, ποὺ πρωτοβγαίνει
ν᾿ ἀρμέξει ζωὴ ἀπ᾿ τὸν ἔξω κόσμον, ἤμουν
περπατητὴς μοναχικὸς στὸ δρόμο
ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν Ἀθήνα κ᾿ ἔχει
σημάδι του ἱερὸ τὴν Ἐλευσίνα.
Τί ἦταν γιὰ μένα αὐτὸς ὁ δρόμος πάντα
σὰ δρόμος τῆς Ψυχῆς.
.jpg)
