Οι ημέρες των γιορτών της Χριστιανικής Ευρώπης και, κατ’ επέκταση της Λευκής Φυλής σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, αποτελούν κάθε χρόνο ένα σημαντικό γεγονός. Τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνεια (ή γιορτή των Φώτων) αποτελούν ημέρες χαράς, γιορτής, συντροφικότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης και, ταυτόχρονα, ορόσημο καθορισμού των νέων επιδιώξεων των Λαών και των Εθνών, μετά από συγκριτικούς απολογισμούς των πεπραγμένων.Στην μεταπολεμική εποχή της υλοκρατίας, που ζει η τωρινή ανθρωπότητα, βυθισμένη στη δίνη της κερδοσκοπίας του συμφέροντος και της ισοπεδωτικής διεθνοποίησης, οι γιορτές αυτές κρατούν το υπολειπόμενο μυστικό νόημα της ύπαρξης και, πέρα από την εμπορευματοποίησή τους, διατηρούν άσβεστη μια σπίθα μαγείας, θρησκευτικής μέθεξης και εσωτερικής χαράς. Οι ψίθυροι του αρχέγονου παρελθόντος μένουν ασίγαστοι, άσχετα από τον επαχθή υλιστικό τρόπο της προκάτ-πλαστικοποιημένης εποχής μας, κι ακόμα ο Άνθρωπος νοιώθει πως αναζητάει την επαφή με το κοσμικό Ένα, πηγή της Αρμονίας, της Υγείας και της Ομορφιάς.
Όταν ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας αποφάσισε να εγκαταστήσει τις «Χριστιανικές» γιορτές στις ίδιες περίπου ημέρες με τις πανάρχαιες παγανιστικές γιορτές των προγόνων μας, εξυπηρέτησε (μάλλον ακούσια) την επιβίωση της ψυχικής ακεραιότητας της Φυλής. Ήδη η λαίλαπα του Εβραιοχριστιανισμού και των υπόδουλων σ’ αυτόν αρχόντων είχε αφανίσει με λύσσα και μισαλλοδοξία πάμπολλα στοιχεία του Λευκού Πολιτισμού, γκρεμίζοντας τους Αρχαίους Θεούς από τα βάθρα τους και ξεκληρίζοντας τους πιστούς. Οι σημίτες ψευτοκαλόγεροι προσπαθούσαν να πνίξουν την ανθρώπινη φύση σ’ ένα βόρβορο στέρησης και άγνοιας, καίγοντας και καταστρέφοντας τα δημιουργήματα του Αρίου Πολιτισμού. Όμως καμιά απειλή, καμιά συνομωσία ή άθλια σκοπιμότητα οποιουδήποτε κρυπτοεβραίου μισανθρώπου δεν στάθηκε ικανή να ξεριζώσει το μύχιος και τρίσβαθο ρεύμα της Ιερής Παράδοσης. Ο Χριστός, σαν άλλος Απόλλωνας, αναδύθηκε μέσα από το Εβραϊκό σκοτάδι, απορροφώντας στο πρόσωπό του όλα τα στοιχεία του Ηλιακού Λόγου. Ο χρυσομάλλης Χριστός, Φοίβος και Μίθρας μαζί, ενσαρκώνεται στη Γη, για να διώξει το σκοτάδι και το κακό μακρυά από τους Ανθρώπους. Αλεξίκακος και ιατρός, εξορκιστής των Δαιμόνων και φύλακας των παιδιών παρουσιάζεται Αυτός, με ανθρώπινη φύση. Ο φωτοβόλος Υιός του Μεγάλου Πατέρα προστάτη. Του Πατέρα, που παίρνει στην χριστιανική εικονογραφία τη μορφή του Διός-Βόταν.
Το φωτοβόλο βρέφος της φάτνης (που συμβολίζει την φυσική απλότητα και καθαρότητα) κατέρχεται από τον ουρανό, σαν ενσαρκωμένη Ηλιακή Δύναμη, τις ίδιες μέρες που ο πλανήτης φθάνει και ξεπερνάει το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Τότε, που η νύχτα φθάνει στο ύπατο σημείο της κι αμέσως αρχίζει να φθίνει, δίνοντας τη θέση της στο ολόχρυσο φως της ημέρας. Όταν ο Ήλιος ξαναγεννιέται και ζειδωρεί την πλάση ολάκερη. Για μια ακόμη φορά, ο Προστάτης του Ωραίου και του Αγαθού, ο Αχούρα Μάζδα, καταβάλλει τον βέβηλο και σκοτεινό Αριμάν, στέλνοντας ανάμεσα στους Αρίους τον Μίθρα-Χριστό. Δεν είναι καθόλου τυχαία η καθιέρωση των Χριτουγέννων (που μέχρι και τον 4ο μ.Χ. αιώνα γιορτάζονταν μαζί με τα Θεοφάνεια) στις ημέρες της πανάρχαιης Yule (Julletinde-Jullfest), της μεγάλης γιορτής των ΠρωτοΑρίων, που επέζησε στον βορειοευρωπαϊκό χώρο, τιμώντας με πολυποίκιλους τρόπους στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο τα γενέθλια του Ήλιου.
Ο ενσαρκωμένος Ήλιος-Χριστός, νεώτερη όψη του Απόλλωνα, του Διονύσου, του Μίθρα, εμφανίζεται στον κόσμο σταλμένος από τον Ένα, τον Ύψιστο Θεό Πατέρα του κόσμου, Δία, Βόταν, Αχούρα Μάζδα, για να προσφέρει την ευλογία του στους λάτρεις του Ουράνιου και να συντρίψει τις δαιμονικές λεγεώνες του σκότους και του ψύχους. Θεραπευτής, Διδάσκαλος, Μουσηγέτης, φορέας της συγχώρεσης και δαιμονοκτόνος, εμφανίζεται ο Χριστός, Άδωνις και Balder μαζί, Διόνυσος Ελευθερεύς και Σωτήρ. Τα Θεοφάνεια ή Επιφάνεια είναι τα γενέθλια του Ανίκητου Ηλίου, του ενσαρκωμένου Θείου Λόγου, του Λατρευτού παιδιού του Υψίστου. Ολόκληρη η Φύση καλοσωρίζει τον ερχομό του κι οι Λαοί μας ξεσπούν σε ξεφάντωμα.
Το Έλατο των Χριστουγέννων, θαυμαστό κατάλοιπο της πανάρχαιης φυσιοδενδρολατρείας, στολίζεται με χίλιες λάμψεις, όντας μια εικόνα της Φύσης που πανηγυρίζει για τον ξαναγεννημό Εκείνου. Το Έλατο, αύρα των βουνών, εικόνα της αρχέγονης πρωτοπατρίδας κι «άλλο εγώ» της ιερής φηγού, στέκει δίπλα μας όπως περήφανο κατανίκησε το κοσμικό ψύχος και την πτώση του μαρασμού, σημαίνει σαν βέλος τον δρόμο προς τον ουρανό και λάμπει, ακτινοβολώντας τις Δυνάμεις του Φωτός και της Ζωής, αιώνιο σύμβολο της μυστικής Ygdrasil.
Ο Ήλιος γεννάται σαν Σωτήρ, Σμινθεύς και Διόνυσος και προσφέρει σ’ όλους τα δώρα του κι όλοι χαρίζουν στους οικείους τους και τους γείτονες δώρα, σφυρηλατώντας την άρρηκτη αλυσίδα του αίματος και της κοινότητας. Στολίδια, γλυκίσματα, φροντισμένα τροφεία κι άφθονα μαγικά φυτά στήνουν ένα χαρμόσυνο σκηνικό. Όπως χιλιάδες χρόνια πριν, στα μικρά ή κατ’ αγρούς Διονύσια και τα Λήναια, στις ανάλογες μέρες. Με συντροφικότητα, συγγνώμη, όνειρα, ευχές και υλικές προσφορές, οι Άνθρωποι γιορτάζουν τα Γενέθλια του Ανίκητου Ήλιου-Χριστού και τα Θεοφάνεια, την γενέθλια γιορτή του Φωτός.
Οι καλικάντζαροι της παράδοσης, τα δύσμορφα μικρά δαιμόνια, που πριονίζουν το δέντρο της γης, στοιχειακά πλάσματα ανάλογα των τευτονικών Trolls, χάνονται στο φως του ενσαρκωμένου Ήλιου κι έτσι ο κορμός της μελίας Ygdrasil, που στηρίζει τον κόσμο, όλη η ίδια η Φύση, δέχεται την Ουράνια ευλογία και συνεχίζει την Άνοδο στον δρόμο της εξέλιξης.
Ακριβώς όπως στο Θερινό Ηλιοστάσιο (Sonnen-wende, Midsommer των Βορείων) ανάβουν οι φωτιές τ’ Αγιαννιού και έρχεται ο Κλήδονας, καθώς οι πυρές καίνε σ’ όλη την Ευρώπη κι όπου υπάρχει Λευκός Άνθρωπος, έτσι Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και Θεοφάνεια στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο σημασιοδοτούν την επάνοδο του Χριστού, ενσαρκωμένου παιδιού του Υψίστου. Ο Χριστός-Sol invictus κατέρχεται στους Ανθρώπους για να τους βοηθήσει στον αγώνα της Ανόδου. Ο φυλετικός ανθρωπισμός ανθοφορεί, τα παιδιά, βλαστάρια και συνέχεια της ράτσας, γίνονται αντικείμενο ξέχωρης φροντίδας και τιμής, δώρα και στοργή προσφέρονται στους αναξιοπαθούντες, τα άτυχα μέλη της κοινότητας. Η μυθικοσυμβολική μορφή του Αγίου Βασίλη – Sant Nicklauss, που μοιράζει σ’ όλους καλοκάγαθος προσφορές, σκορπάει χαρά στον παιδόκοσμο. Μορφή γεννημένη και θρεμμένη από το φυλετικό ασυνείδητο των Αρίων κι επενδεδυμένη ιστορικές ταυτότητες.
Το πιο μεγάλο καυσόξυλο ανάβει στην εστία (γνωστό σαν μαμμή και μπάμπω), ακτινοβολώντας φως και θέρμη, εικόνα μικροσκοπική του ξαναγεννημένου Ήλιου. Οι Ιερείς ευλογούν τα νερά, το νερό μ’ αλάτι ξορκίζει τα ξωτικά απ’ τα σπίτια των χωρικών και μαζί μ’ όλα αυτά το καράβι των Χριστουγέννων ξαναζωντανεύει τις αρχέγονες μνήμες του Ποσειδεώνα μήνα, χαρισμένο στον γαιοσείστη δαιμονομάχο Θεό των Νερών. Οι λιτανείας, όπου χιλιάδες κεριά και λαμπάδες ανάβονται, ξυπνούν κάτι από τα Δελφικά Δαδαφόρια, ο Διόσθυος μήνας των Σπαρτιατών ξαναζεί κι ακόμα η Ήρα-Freya χαμογελάει στα Ουράνια, καθώς η οικογενειακή-συζυγική αγάπη ανθεί και ευωδιάζει τούτες τις μέρες, ζωντανεύοντας τα προγονικά Γαμήλια.
Αυτή είναι η μυστική, μύχια ψυχική εμπειρία που ξυπνάει στα βάθη της καρδιάς μας η γιορταστική περίοδος του χειμώνα. Η αθάνατη γιορτή των Γενεθλίων του Ανίκητου Ήλιου. Κι εμείς, οι εξωμότες της πληροφορικής, τελευταίοι πιστοί σ’ ένα κόσμο που οδηγείται στην Αθεΐα και διαλέγει είδωλό του τον φριχτό σημιτικό Μολώχ, νοιώθουμε μέσα μας παντοδύναμα τα λόγια του Εθνικού Βάρδου:
Η Γη μας, Γη των άφθαρτων αερικών κι ειδώλων
Πασίχαρος κι υπέρτατος Θεός μας είν’ ο Απόλλων
Περιοδικό ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ α.τ. 60 - Φεβρουάριος 1991
.jpg)
