Όταν η καθημερινότητα καταντά εξοντωτική και οι ρυθμοί της ζωής στις τσιμεντουπόλεις όπου ζούμε είναι πλέον ασύλληπτοι, τότε είναι απόλυτα φυσικό τον μήνα Αύγουστο να μετράμε τις μέρες ανάποδα για την καλοκαιρινή μας άδεια. Η φετινή, όμως, άδεια θα ήταν κάτι διαφορετικό μιας και θα πηγαίναμε στα Μαστοροχώρια της Κόνιτσας για πεζοπορία στους ορεινούς όγκους του Γράμου και του Σμόλικα, βουνά γνωστά όχι μόνον για την μεγάλη οικολογική και αισθητική τους αξία αλλά και για την βαριά όσο και τραγική ιστορική τους κληρονομιά.
Η πορεία πολύ κοπιαστική σε έδαφος εξαιρετικά ανηφορικό και πετρώδες. Στεκόμαστε αρκετές φορές για να πάρουμε μια ανάσα, η δυσκολία μεγάλη αλλά επίσης μεγάλη και η θέλησή μας να φτάσουμε στην κορυφή. Η θερμοκρασία χαμηλή, ο αέρας, παγωμένος, λυσσομανά. Στο τέλος, πατούμε την κορυφή, ξεδιπλώνουμε την σημαία μας και την αφήνουμε να κυματίσει περήφανη. Χαζεύουμε για κάμποση ώρα τις γύρω κορυφές καθώς και τα υπολείμματα χιονιού στην πλαγιά του Σμόλικα. Έχουμε ξεχάσει την κούραση, νιώθουμε χαρούμενοι και ικανοποιημένοι αλλά η αίσθηση της ελευθερίας που μπορείς να νιώσεις σε μια τέτοια κορυφή δεν περιγράφεται εύκολα.Στους αγώνες που θα ακολουθήσουν μας περιμένουν πολλά δύσβατα μονοπάτια για να διαβούμε και πολλές κορυφές για να κατακτήσουμε. Όσο όμως δύσκολος είναι ο αγώνας μας, είναι και άλλο τόσο όμορφος. Ας είναι αυτή η ενέργειά μας συμβολική.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ
.jpg)
